Sztafeta w Suszu to wyścig niosący za sobą niesamowicie pozytywne emocje. Nie przeszkadza w tym to, że od samego początku widać, że nasza drużyna nie pasuje do obrazka – roześmiani amatorzy wśród profesjonalnych zawodników. Tak, ogólny brak poważania naszych sportowych występów był wyczuwalny od początku. Moje pływanie tego nie poprawiło –dziewczyny odsadziły mnie tak, że kibice mogli mówić już tylko – „patrzcie, patrzcie ktoś tam jeszcze płynie” (przepraszam Andrzej, Marlena – powiedziałam później wszystkim, że jesteśmy drużyną pływacką). W fajnym zespole ducha się jednak nie traci i na rowerze i biegu dałam z siebie naprawdę wszystko. Dzięki temu mogłam oddać naszemu pływackiemu skarbowi – Maćkowi Szymańskiemu taką zmianę, że na pływaniu dogonił ostatniego zawodnika. Po tym zaczęło się nie mniej ważne zadanie – kibicowanie oraz dekoncentracja przeciwnika. Śmiechem dekoncentracja oczywiście 😉 

Dzielna reprezentacja i oddani kibice (vel dokumentarzyści, vel ekipa suportowa) WMT wprost znokautowała konkurencję… uśmiechem, radością i walką do ostatniej sekundy. Nie złamała nas ani diametralna przewaga rywali-profesjonalnych sportowców ani potężna ulewa (szczególne wyrazy podziwu dla ostatniej zmiany, Bartka!). Najlepsi z najlepszych zazdrościli na hiperpozytywnej energii, dzięki której szybko zaskarbiliśmy sobie przychylność tak kibiców, jak i organizatorów. Poza tym – myślę - wiekopomnie przyczyniliśmy się do pozytywnej zmiany wizerunkowej kadry Polski w triathlonie, bo jako wybitni znawcy stylu i absolutni trendsetterzy udzieliliśmy kilku porad stylizacyjno-modowych innym sztafetom… Efekty, miejmy nadzieję, osobiście zobaczymy na kolejnych zawodach!